ΦΑΝΟΣ ΣΚ'ΡΚΑΣ

Για να ακούσετε το συγραφέα να διαβάζει το κείμενο,
κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο και περιμένετε.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (περίπου 15' λεπτά)


Ου σαλπιγκτής

– Έβγα ρα Λιόλιου στουν κιουσέ, να ιδείς πιός είνι αυτός π’ λαλάϊ τ’ σάλπιγγα κι μας πήριν του κιφάλ’ τόσις ώρις; Φώναξιν ου πάπους ου Νικόλας τουν αμψιό τ’. Πρόθυμους ου Λιόλιους, ίφιριν φούρλα του σουκάκ’ κι γίρσιν στου σπίτ’ να πεί τουν πάπου τ’ τι είδιν.
– Πάπου, είνι ένας φαντάρους μι κιλότα κι γκέτις στου σπίτ’ τ’ς Τσιτσιώνας, ουπάν στ’ ανώϊ, έχ’ στου στόμα μια σάλπιγγα και πααίν πέρα-δώθι.
– Άϊντι! Καλωσταδέθ’καμι, ήρθιν ου Βαγγέλ’τς, λέει ου πάπους.
Ου Βαγγέλτ’ς ήταν ου γιός τ’ς Τσιτσιώνας, του καμάρι τ’ς, του μουναχοπαίδ’, χρόνια φαντάρους μόνιμους, μι ειδικότητα σαλπιγκτής.
Ήρθαν τα χρόνια, σώθ’κιν η θητεία, απουλύθ’κιν, γύρ’σιν στου σπίτ’. Κράτ’σιν όλα τα σέα, παράδουκιν του δίκουκου κι’ ίφιριν σην Τσιτσιώνα ως κι τ’ σάλπιγγα.
Δίπλα απ’ του σπίτ’ ήταν του μπακάλ’κου τ’ Αργύρ’, λίγου παραπάν’ του μπακάλ’κου τ’ Θόδουρ’ κι άπου κεί κι σιαπάν’, χιρ’νούσιν η Σκ’ρκα μι τα στινά τα σουκάκια κι τα γκαλντιρίμια.
Του μπακάλ’κο, είχιν όλα τα πράγματα μέσα, ότ’ χράζουνταν ένα νοικουκυριό, π’λούσιν απ’ όλα. Του χειμώνα μουσκουβουλούσιν αρμύρα απ’ του μπακαλιάρου, τ’ς ρέγγις κι τα ζιαμπόχιλα.
Σαν άνοιγιν η πόρτα, ση μια μιρά ήταν αραδιασμένα σακιά μι φασούλια, φακή, ρουβήθια, ξυλουκέρατα, ρύζ’ κι ζάχαρ’. Σ’ν άλλην ήταν ου μπάγκους μι ’ν πλάστιγγα κι τα δράμια, ουπάν τα γκιβέτσια μι του χαλβά τουν τραχινίσιου, τα κιφάλια, κιφαλουτύρ’ κι κασέρ’, η κάσα μι τ’ς ρέγγις κι τα λουκούμια. Μπρουστά απ’ του μπάγγου τα βαρέλια μι τ’ς γιλιές, τα σακιά μι του μπακαλιάρου κι τα ζιαμπόχιλα. Σ’ν αράδα οι τινικέδις μι του λάδ’, μι κριμασμένα τα κατουστάρια για του ζύϊασμα. Παραμέσα οι τινικέδις μι του γκάζ’ λίγου μακρύτιρα, να μην ανακατώνουντι κι βρουμούν γκαζές.
Καρφουμένα τα ράφια στα ντ’βάρια, γιουμάτα σαπούνια, κουνσέρβις, λαμπουγιάλια, φ’τίλια για τ’ς λάμπις κι άλλα πουλλά. Απ’ του νταβάν’, κρέμουνταν του καντάρ’ κι καμόσα διμάτια τσιάϊ, φλαμούρ’, καντιλίνα κι ρίγαν’. Όλα αυτά ήταν στου μ’σό του μαγαζί, παραμέσα ήταν άδειο, είχιν μούγκι τραπέζια κι μπάγγ’.
Ου μπακάλ’τς μι τ’ μακρά τ’ μισάλα ζουσμέν’, άμα έρχουνταν ου πιλάτ’ς να ψουνίσ’, στέκουνταν ουρθός κι καρτιρούσιν παραγγιλιά, να κατιβάσ’ τίπουτα απ’ τα ράφια ή να ζ’γιάσ’. Αυτοί πόρχουνταν για καμιά κούπα, πιρνούσαν μπρουστά τ’ τουν καλ’μέρ’ζαν κι τραβούσαν παραμέσα. Κάθουνταν παρέϊς-παρέϊς στα τραπέζια κι αυτός όλου πιριφάνεια για του κρασί κι τ’ ρακί πούχειν του μαγαζί, τ’ς γιόμουζιν τα πουτήρια, τι ίπινιν ου καθένας κι τ’ αράδιαζιν ουπάν στα τραπέζια.
Κάθι βράδ’ ύστ’ρα απ’ τη δ’λειά, κατέβιναν οι Σκαρκιώτ’ στα μπακάλ’κα. Τίναζαν καμόσις κούπις, πότι στου ένα πότι στ’ άλλου, ίλιγαν τα θ’κά τ’ς κι κατά πως άντιχιν ου καθένας, έπιρναν τουν ανήφουρο για τα σπίτια τ’ς. Άλλους βαΐζουντας κι άλλους να νταϊκόνιτι στα ντ’βάρια, ώσπου να βρει ου καθένας ’ν πόρτα τ’.

Ου Βαγγέλ’τς, αφού βάρισιν κάνα δυο φουρές τ’ σάλπιγγα για συμπαράταξ’, χτινίσκιν, βουρτσίσκιν, τιριάσκιν καλά, κρέμασιν τ’ σάλπιγγα σ’ ένα καρφί στ’ ανώϊ κι κίν’τσιν ν’ ανταμώσ’ ’ν παρέα τ’.
Χαρές, κιράσματα, καλός πουλίτ’ς, στου μπακάλ’κου τ’ Αργύρ’. «Δώσ’ του Βαγγέλ’ ακόμα ένα». Ήρθαν όλ’ στου κέφ’, χίρσαν να τραγδούν. Σ’κώθ’καν απ’ τουν Αργύρ’ πήγαν κι στου Θώδουρου. Άλλα κιράσματα ικεί, καλουσουρίσματα κι βάλι. Γίν’καν όλ’ κουδούνια κι ου Βαγγέλ’τς απ’ τ’ χαρά τ’ πρώτους απ’ όλ’νους.
Αφού τ’ς φουβέριξιν ου Θώδουρους, ότι τα τουν γράψ’ ου χουρουφύλακας, κίν’τσιν ου καθένας για του σπίτι τ’ κι ου Βαγγέλτ’ς στου θ’κό τ’. Αλλά πήριν κι ’ν παρέα τ’, του Χαρίσ’ κι τουν Πέτρου.
Μισάνυχτα κι λίγου, έκατσαν στ’ ανώϊ, σ’κώθ’κιν η Τσιτσιώνα, τ’ς κέρασιν κρασί, ήπιαν κάνα δυό κι λέει ου Πέτρους του Βαγγέλ’.
– Σήκου πάρει τ’ σάλπιγγα κι παίξι μας λίγου, να σ’ ακούσουμι πως έπιζις στου στρατό.
Ξικριμνάϊ ου Βαγγέλ’τς τ’ σάλπιγγα απ’ του καρφί, τ’ φ’σάει μιάφ’ρα να μην στάθ’κιν κάνα μπάμπαλου κι χιρνάει να παίζ’. Ταράθ’κιν τ’ ανώϊ, κ’νίθκαν τα τζάμια στα παραθύρια απ’ όλα τα σπίτια γύρου-γύρου. Κι καθώς ήταν μισάνυχτα πιρασμένα κι έκαμνιν ησυχία, βούϊζαν τα σουκάκια σ’ όλουν του μαχαλά.
Κι τι δεν έπιξιν ου Βαγγέλ’τς. Εγερτήριο-σιωπητήριο, βήμα μαρς, σισίτιο, τ’ς Θουδώρις, νουμή για τα μπλάρια, συμπαράταξ’ κι’ όλα όσα είχιν μάθ’ στου στρατό.
Πιταρίσ’καν οι αρνίθις στα κουμάσια κι χίρσαν τα πιτ’νάρια να λαλούν. Λαχτάρ’σαν οι γκάλτσις κι πέτασαν νύχτα κράζουντας κρα-κρα. Αγγάρ’ζαν τα γουμάρια, χλιμ’τρούσαν τα μπλάρια κι τ’ άλουγα στ’ αχούρια, τα σκ’λιά ουρλιούνταν, ξύπνησαν τα μ’κρά κι χίρ’σαν να κλαίν’ στ’ς νουντάδις. Οι μάνις να κοιτούν να τα ησυχάσ’ν’ κι οι άντρ’ ν’ αφ’κρούντι κι να κ’νούν τα κιφάλια μουλουγώντας: «Κάνας πόλιμους κίν’τσιν κι κρούν’ οι σάλπιγγις».
Ύστ’ρα από καμιά ώρα, απόστασιν κι ου Βαγγέλτ’ς κι στάματσιν να παίζ’. Κρέμασιν τ’ σάλπιγγα στου καρφί, έφυγιν κι η παρέα στα σπίτια τ’ς κι ως τ’ χαραΐ ησύχασαν όλα.

Μόλις έφιξιν σ’κώθ’κιν η Τσιτσιώνα κι κίν’τσιν στ’ς γειτόν’τσις να πει τα χαμπάρια για του Βαγγέλ’.
Να λέει κι νά ξαναλέει από σπίτ’ σι σπίτ’, πότι σήν Κουκούλα, πότι στ’ Νιάνια, πότι στ’ Λέγκου:
– Άξιτι μαρ ιψέ τι καλά λαλούσιν ου Βαγγέλ’τς τ’ σάλπιγγα; Μ’ έρχουνταν να χουρέψου στ’ ανώϊ, αλλά αντράπ’κα ’ν παρέα τ’. Τέτοιου παίξιμου ούτε ου Τζιόλας μι του ζουρνά δεν παίζ’. Πώς τά’μαθιν τόσα πράγματα στου στρατό, δεν μπουρώ να καταλάβου.
Πέρασαν κάμπουσις μέρις, ησύχασαν τα πράγματα, έμαθιν ου κόσμους ότι απολύθ’κιν ου Βαγγέλ’τς απ’ του στρατού κι ικεί π’ κάθουνταν στ’ ανώϊ μάνα κι γιός ένα μισ’μέρ’ λέει η Τσιτσιώνα σαν μάνα στου πιδί:
– Βαγγέλ’ πιδί μ’, τώρα π’ απολύθ’κις, είνι κιρός να παντριφτείς κι ισύ. Να σ’μαζουχτείς, να φκιάϊς ’ν οικογένεια σ’ να ιδώ κι ιγώ κάνα ιγγόν’ να χαρώ.
– Δεν ήρθιν η ώρα μαρ μάνα ακόμα, έχω κιρόν μπρουστά μ’, δεν μι πήραν τα χρόνια.
Ου Βαγγέλ’τς ζύγουνιν τα ιξήντα, αν δεν τάχειν κι όλας πατήσ’. Η Τσιτσιώνα, είχιν τα θ’κά τ’ς στου νου, ο Βαγγέλ’τς έκαμνιν τα θ’κά τ’ κάθι βράδ’. Απ’ τόνα μπακάλ’κου στ’ άλλου, ώσπου τιριάζονταν για τα καλά κι ύστ’ρα πάϊνιν στ’ ανώϊ, ξικριμνούσιν τ’ σάλπιγγα κι έπιζιν τουν θ’κό τ’ του χαβά.
Σιγά-σιγά χίρσιν να παίζ’, οχ’ μούγκι του βράδ’, αλλά κι του μισ’μέρ’ κι τ’ χαραΐ κι όποτι τουν έρχουνταν όριξ’.
Τουν έμαθιν ου μαχαλάς, μ’κροί-τρανοί, τόσου πουλύ, που αν καμιά φ’ρα δεν τουν άκουγαν, ρουτούσιν ου ένας τουν άλλουν:
«Τι γίν’κιν ου Βαγγέλ’τς, τι έπαθιν κι δεν λάλ’τσιν σήμιρα, σύρτι να ρωτίστι ’ν Τσιτσιώνα, μην αρώστ’σιν τίπουτα, μην έπαθιν κάτ’;».
Οι μ’κροί πάλι μαζώνουνταν στου σουκάκ’ κι άμα τουν ίγλιπαν ν’ άρχιτι, τουν φώναζαν:
– Μπάρμπα, πέξι μας λίγου να χουρέψουμι. Κι όντας είχιν όριξ’, γιλούσιν κι έπιζιν απού κάνα στ’ ανώϊ. Άμα πάλι ήταν γινατιασμένους τ’ς ίλιγιν:
– Σύρτι ρα στ’ς μάνις σας μην πααίν κάνας άλλους.

Μι τέτοια κι αλλιώτ’κα πιρνούσιν ου κιρός κι ’ν Τσιτσιώνα ’ν έτρουγιν του βάσανου, πώς να παντρέψ’ του Βαγγέλ’.
Είδιν κι απούϊδιν απ’ δε γένουνταν τίποτα, σ’κώθκιν κι πάει σ’ ’ν αξαδέρφη τ’ς ’ν Τσιάτσια. Ξακουσμέν’ προυξιντού, είχιν αρραβουνιάσ’ κι παντρέψ’ τη μ’σή Σκ’ρκα. Τάπαν τι είχαν να πούν κι άπου κείν’ ’ν ώρα ανάλαβιν η Τσιάτσια να αρραβουνιάσ’ του Βαγγέλ’, ή μη του καλό ή μη του ζόρ’. Καταφιρτζού ήταν, έφκιασιν τόσα κι τόσα προυξινιά, στουν αμψιό τ’ς χάνα σκουντάψ’;
Σκέπκιν, μέτρησιν, λουγάριασιν πιο κουρίτσ’ τιριάζ’ καλίτιρα κι μιαν κι δυό, βρήκιν μια μακρινή αμψιά τ’ς, απ’ του μακαρίτ’ του Νάνου τουν άντρα τ’ς, ’ν Αφρατή τ’ς Μαργούλας. Καλή, νοικουκυρά, σ’μαζουγμέν’, ταμάμ για του Βαγγέλ’ κι δίχους χασουμέρια βρέθ’κιν στου σπίτ’ τ’ς νύφ’ς.
– Καλ’μέρα σας, τι φκιάν’τι, πώς είστι, καλά! Μάνα κι θυγατέρα αποκρίθ’καν κι ’ν πέρασαν μέσα στουν νουντά. Έκατσαν Τσιάτσια κι Μαργούλα στα μιντιρλίκια, τ’ς κέρασιν η Αφρατή τουν πιλτέ από κίτιαρνα κουρόμπιλα, τουν καφέ στου κατόπ’ κι χίρσαν να τα λέν.
– Πώς απού δω Τσιάτσια; Ρώτσιν η Μαργούλα.
– Σας ίφιρα ένα γαμπρό για ’ν Αφρατή. Αποκρίθκιν η Τσιάτσια.
– Καλό πιδί, νοικουκύρ’ς ατράνταχτους, μι όλα τα καλά, δουλιφτάρ’ς, πρώτους σι όλα, ότ’ χράζ’ για ’ν Αφρατή. Να ζήσ’ καλά κι να φκιάσ’ τ’ φαμπλιά τ’ς δίχους βάσανα κι έγνις.
Η Αφρατή, έκαμιν πως είχιν δ’λειά στο μαειργιό κι αφκρούνταν πίσου απ’ του μπιρντέ, ν’ ακούσ’ τι τα πούν η Τσιάτσια κι η μάνα τ’ς.
– Κι πιο είνι αυτό του καλό του πιδί; Ρώτσιν η Μαργούλα τάχατ’ αδιαφόρητα.
– Ιά μαρ Μαργούλα, ου Βαγγέλ’τς τ’ς Τσιτσιώνας απούταν στου στρατό. Έχ’ λίγον κιρό απ’ απουλύθ’κιν κι έχ’ μηνιαίου σίγουρου, δεν τα ’ν πουνέσ’ του κιφάλ’ ’ν Αφρατή για κάν τίπουτα.
Μόλις άκ’σιν η Αφρατή τ’ όνουμα, πιτάθ’κιν απ’ του μπιρντέ σαν να τσιούμ’σιν μύγα. Σιβέν’ στου νουντά κι λέει ’ν Τσιάτσια.
– Ποιον μαρ θειά μι λές ν’αρραβουνιαστώ, αυτόν τον μιθούκα απ’ λαλάει τ’ σάλπιγγα μέρα νύχτα στ’ ανώϊ κι λαχτάρ’σιν όλουν του μαχαλά; Αυτός μαρ’ είνι τρανήτιρος απ’ του μπαμπά μ’.
– Ναι, αλλά εχ’ μηνιαίου απ’ του στρατό. Αποκρίθ’κιν η Τσιάτσια.
– Δε μι λές μαρ θειά, μια κι λές εχ’ μηνιαίου, δεν τουν περ’ς ισύ πούσι κι χήρα κι τιριάζ’τι στα χρόνια; Απάντσιν η Αφρατή.
Κατ’ θέλ’τσιν να πει η Μαρ’γούλα σα μάνα, μα τ’ς πήριν σβάρνα η Αφρατή, και τ’ς δυό. Ήταν κι λίγου χαλιαμού κι του μαζών’ η Τσιάτσια, κακουθέλουντας δρασκίλ’τσιν ’ν πόρτα, ούτι αντίου σας είπιν κι ούτι πίσου γίρ’σιν να κοιτάξ’.

Πάει στραβά η προυξινιά, χάλασιν η δ’λειά κι χίρ’σιν η Τσιάτσια να συλουέτι στου δρόμου άλλου κάνα κουρίτσ’ για του Βαγγέλ’. Πιρνούσαν οι μέρις, οι βδουμάδις, οι μήνις κι ’ν Τσιτσιώνα ’ν έτρουγιν του μαράζ’ κι του βάσανου, γιατί δεν μπουρούσιν ν’αρραβουνιάσ’ του Βαγγέλ’.
Κι αυτήν η Τσιάτσια, όσες πόρτις βάρισιν, όσις προξινιές ίφιριν, δεν ταίριαζιν καμιάν. Όλις οι νύφις, κουσούρια ίβρισκαν στου Βαγγέλ’. Άλλην ότι ήταν πολύ τρανός, άλλην ότι μιθούσιν, άλλην του ένα, άλλην τ’ άλλου, η δ’λειά δεν πιρπατούσιν.
Η Τσιτσιώνα πάλι σα μάνα πούταν, έβγινιν στου χουρατά κι όλλου του γυρόφιρνιν, πώς να πινέψ’ τουν γιό τ’ς, να πεί τουν καλό του λόγου στ’ς γειτόν’τσις.
– Πώς μαρ να βριθεί μια καλή νύφ’ για του Βαγγέλ’, να ζήσ’ αρχουντάθ’κα. Μι του σπίτ’ κι του νοικουκυριό, μι όλλα τα καλά, μι του μηνιαίου σίγουρου, να ιδεί άσπρ’ μέρα.
Όλα αυτά τα μουλουγούσιν κι καρτιρούσιν τι απόκρισ’ τα πάρ’. Ώσπου μια μέρα η γειτόν’τσα η Κατιρίν’, αφού ’ν άκ’σιν καλά, δε βάσταξιν κι λέει:
– Άϊντι μαρ Τσιτσιώνα, άϊντι. Τα χούϊα κι τα καμώματα πόχ’ ου Βαγγέλ’τς, νύφ’ τουν χράζιτι. Αϊλί σ’ αυτήν απ’ κιντάει κι τ’ λέν καλή τύχ’…
Προσβάλ’θκιν η Τσιτσιώνα κι έφυγιν απ’ του χουρατά. Σφαλίσ’κιν στου σπίτ’ κι δεν ξαναβγήκιν, τόβαλιν βαθά. Ήταν τα χρόνια τ’ς πιρασμένα, κουτσουκιφάλιασιν, απόκαμιν, μαράζουσιν κι ένα βράδ’ κοιμίθ’κιν κι δεν ξύπνησιν.

Άρ’ξιν να πάρ’ χαμπάρ’ ου Βαγγέλτ’ς. Τιριάσκιν απού βραδύς κι τουν πήριν ου ύπνους κι όταν σ’κώθκιν τι να ιδεί. Η μάνα τ’ η Τσιτσιώνα ήταν τιντουμέν’ κι δεν κ’νιούνταν.
«Αμάν τι έπαθα, πάει η μάνα μ’». Βγήκιν στ’ ανώϊ, φώναξιν τ’ς γειτόν’τσις κι μ’ένα λόγου ήρθαν όλις. Άλλην να φουκαλίσ’, άλλην να στρώσ’, κάνα δυό τσακώθ’καν ν’ αλλάξ’ν ’ν πιθαμέν’, μιαν να πάει να φέρ’ τουν παπα-Δημήτρ’ να διαβάσ’ κι ου Βαγγέλτ’ς πάει στ’ς φίλοι τ’, τουν Πέτρου κι τουΧαρίσ’ να τ’ς πεί του μαντάτου. «Σήκουτι ρα, μας άφ’κιν η Τσιτσιώνα».
Σαν γύρσαν στου σπίτ’ κι οι τρεις αντάμα, βρήκαν τον παπα-Δημήτρ’ να διαβάζ’. Οι γυναίκις να μουτσουκλέν’, τουν νουντά γιουμάτουν κόσμουν κι καπνόν από θυμιάμα. Στάθ’καν κι αυτοί ως να σώσ’ ου παπάς κι άμα έσουσιν κι έμασιν τα σέα κι του πατραχήλ’, τ’ς πήριν στου νουβουρό κι τ’ς είπιν:
– Ύστρα απ’ του μισ’μέρ’ τα σ’κώσουμι ’ν Τσιτσιώνα. Τοίμασέ τι τι έχτι, κι ’γώ τα ’ρθώ σ’ν ώρα μ’.
Άμα έφυγιν ου παπάς, τηριούντι στα μάτια κι οι τρεις κι λέει ου Πέτρους:
– Άστι να πάμε δίπλα στου μπακάλ’κου τ’ Αργύρ’, να πιούμι από ένα, να σ’χουρέσουμι ’ν καημέν’ ’ν Τσιτσιώνα.
Σέφ’καν στου μπακάλ’κου κι όσ’ κάθουνταν μέσα σ’κώθ’καν. Είπαν του Βαγγέλ’. «Μας άφκιν η Τσιτσιώνα, να ζείϊς εσύ». Έδουκαν παραγγιλιά να τ’ς βάλ’ ου Αργύρ’ς απού μια κούπα. Στρώθ’καν στα σκαμιά σιλουϊασμέν’ όλ’, να πνίξ’ν τουν καημό που βρήκιν του φίλου τ’ς κι να μαλακώσ’ν του βαρύ του πένθους.
Κέρνα ου ένας, κέρνα ου άλλους, πέ ου ένας έτσ’, ου άλλους αλλιώς, γίν’καν κι οι τρεις κούρπιτου. Δεν μπουρούσαν να σταθούν στα πουδάρια.
Ήρθιν η ώρα να σ’κώσ’ν ’ν Τσιτσιώνα, ήρθιν κι ου παπα Δημήτρ’ς στου σπίτ’. Αραδούν να βρούν του Βαγγέλ’, πουθινά αυτός. Ρουτάει ου παπα-Δημήτρ’ς μην τουν είδιν κάνας. Πιτάχνιτι ένας μ’κρός κι λέει:
– Είν τ’ς στου μπακάλ’κου τ’ Αργύρ’ κι τραγ’δούν.
– Σύρι φώναξέ τ’ς να ’ρθούν, τουν είπιν άγρα ου παπάς.
Πχιάλ’τσιν ου μ’κρός στου μπακάλ’κου, τ’ς φώναξιν κι τ’ς είπιν οτ’ τουν είπιν ου παπάς. Σουβαρεφ’καν κι οι τρεις, τσακώθ’καν αλλά μπρατσέτα, έβαλαν τον Βαγγέλ’ στ’ μέσ’ κι πήγαν σπίτ’.

Κατέβασαν ’ν πιθαμέν’ απ’ του σπίτ’. Κίν’τσαν μπρουστά οι τέσσιαρ’ς μι ’ν κάσα στα χέρια. Απού πίσου ου παπάς μι του θυμιατήρ’ κι πίσου απ’ τουν παπά οι τρεις φίλ’, μι του Βαγγέλ’ στ’ μέσ’ κι στου κατόπ’ ου κόσμους.
Πάν’ πρώτα στουν Αη Νικόλα. Διάβασιν ου παπάς, έψαλαν οι ψαλτάδις κι αφού έσουσαν, κίν’τσαν για τουν Αϊ Ιώρ’.
Ου Βαγγέλ’τς, τότι αδουκίθ’κιν τ’ σάλπιγγα κι λέει τουν Πέτρου:
– Πέ, ρα Πέτρου τουν παπά Δημήτρ’ να σταθεί λίγου, ως να πιταχτώ να πάρου τ’ σάλπιγγα να παίξου, για ν’ακούσ’ κι η μάνα μ’ να ραχατέψ’ η ψ’χή τ’ς. Ο παπάς άξιν, γύρσιν λοξά κι λίγου αγριμένους τ’ς λέει:
– Αυτά Βαγγέλ’ δε γένουντι κι πιρπάτατι ίσια.
Τουν πήριν του παράπουνο του Βαγγέλ’ τουν τσάκουναν κι οι άλλ’ γιρά. Του πήριν απόφασ’ κι για να βγάλ’ του γινάτ’, χίρσιν να λέει τα παραγγέλματα μι του στόμα. «Τσιτσιώνα μάρσ’, Τσιτσιώνα συμπαράταξ’, Τσιτσιώνα μη φοβάσι» και καμόσα άλλα. Ως που έφτασαν στ’ Αλώνια, σ’ Τζέτζ’ του πηγάδ’.
Ικείνα τα χρόνια, του έθιμου ήταν να σταματούν του νικρό στου πηγάδ’, εικί στου σταυρουδρόμ’. Διάβαζιν ου παπάς μια ιφχή κ’ ύστ’ρα πάαιναν στα μνήματα. Έτσ’ κι τώρα μη ’ν Τσιτσιώνα, αυτό έκαμαν. Σταμάτ’σαν, άφκαν ’ν κάσα καταής κι χίρ’σιν ου παπάς να διαβάζ’.
Πώς γίνκιν εικίν’ ’ν ώρα κι βγήκιν του ένα του παπούτσ’ απ’ ’ν πιθαμέν’ κι έπισιν καταής, δεν κατάλαβιν κάνας. Τού ϊδιν ου παπάς, τού ϊδιν ου κόσμους κι χίρσιν ου Βαγγέλτ’ς να φουνάζ’:
– Τσιτσιώνα συμπαράταξ’. Γίνγκιν μια ανακατουσιά, τι να ιδείς.
Κάνα δυο τρεις ειδικοί, να τηρούν πώς να βάλ’ν του παπούτσ’. Ου παπάς να κ’νάει του θυμιατήρ’ κι να μουρμουρίζ’. Ου Βαγγέλ’τς να φουνάζ’.
«Τσιτσιώνα συμπαράταξ’» κι ου κόσμους να γιλάει. Ώσπου, ου παπα-Δημήτρ’ς γινατιάσκιν, γυρνάει στου Βαγγέλ’ κι σην παρέα τ’ κι τ’ς λέει,:
– Έχτι να μουλώξ’τι, ή τα σας χιρίσου μι του θυμιατήρ’ στου κιφάλ’, να σας στείλου στα μνήματα, αρχίτηρα απού ’ν Τσιτσιώνα.
Γυρνάει ύστρα κατά ’ν πιθαμέν’, σκύβ’ κ’ αρπάχν’ του παπούτσ’, του πουλιμάει οπάν σην Τσιτσιώνα κι λέει:
– Πάρτι ’ν κάσα κι κίνατι, ας πααίν η Τσιτσιώνα μ’ ένα παπούτσ’, σάματ’ τα πιρπατήσ’ ξυπόλτ’ στον Αη’ Ιώρ’ κι τα πατήσ’ τ’ αγκάθια.
Κόντιβιν να νυχτώσ’, όντα έσουσαν τα χρέα στουν Αη Ιώρ’. Δίπλωσιν ου παπάς του πατραχήλ’, σ’μαζώθκιν κι ν’ ώρα απ’ κινούσιν τουν φτάν’ ου Βαγγέλ’τς κι τουν λέει:
– Παπα Δημήτρ’, καλά εκαμάμι τα χρέα σην Τσιτσιώνα, ένα μούγκι δεν άφ’κις, να λαλήσου λίγου τ’ σάλπιγγα. Για ταύτου κι ιγώ είπα, κάθι βράδ’ νά ’ρχουμι ιδώ στου μνήμα, να λαλώ λίγου, για να πααίν η μάνα μ’ στουν οπάν τον κόσμου μι όλα τα καλά.
– Νά ’ρχισι ρά Βαγγέλ’, κάθι βράδ’, να βαρέν’τς τ’ σάλπιγγα γιρά, θάρουμ’ κι σ’κώνιτι κάνας βρουκόλακας να σι φάει, να γλιτώσ’ν απ’ τι σένα κι οι ζουντανοί κι οι πιθαμέν’.