ΦΑΝΟΣ ΣΚ'ΡΚΑΣ

Για να ακούσετε το συγραφέα να διαβάζει το κείμενο,
κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο και περιμένετε.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (περίπου 2' λεπτά)

Σκ’ρκα

Σκ’ρκα, τόπους όλου πέτρα, κακουτράχαλα, γκριμούρια, χουρίς σπυρί χώμα, αρά κι που τίπουτα δέντρα άγρα, κάνας τσέρους ή φράψους, ανάμισα στ’ς χράπις, τίπουτα λαγόξυλα κι καμιά ρίζα καντηλίνα να μουσκουβουλάει του Μάη κι να μαζώνουντι τα μιλίσσια.
Νιρό ντιπ, ούτι δράμ’, ένα καλό μούγκι έχ’ αυτό του μέρους, είνι προυσήλιου. Δεν του παίρν’ ου βουράς του χειμώνα κι όσου χιόν’ κι αν πέσ’, του κόβ’ η πέτρα κι μαυρίζ’ ως του μισ’μέρ’, όλου του πλάϊ.
Αυτού διάλιξαν να ζήσ’ν προυτού πιντακόσια χρόνια, οι πινήντα φαμπλιές μι αρχηγόν τουν Παπά – Γκίκα, να φκιάσ’ν τα σπίτια τς’ κι να πουν του χουριό τ’ς Κόζιαν’. Κίν’τσαν απ’ τα χουριά τ’ς Πριμιτής, σήκουσαν ότ’ νοικουκυριό μπουρούσαν να πάρ’ν κι τι βαστούσαν τα πράμματα φουρτουμένα, άφ’καν τα κτήματά τ’ς όπους ήταν, τύπουσαν στου νου τ’ς τ’ όνουμα Σκ’ρκα, γιατί Σκ’ρκα είχαν κι στουν τόπου τ’ς κι ήρθαν κι το ’γραψαν μι ζουντανά γράμματα, ουπάν στα καταράχια. Κουντά στ’ άλλα ήφιραν κι του έθιμου τ’ς Απουκράς.
Κάθι άνθρουπους σι κάθι τόπουν, ζάει μι τουν θ’κό τ’ τουν τρόπου, ου καμπίσιους στουν κάμπου, δ’λεύ’ μι τα χέρια, δε σκουτίζ’ κι πουλύ του μυαλό τ’, η γης βγάν’ όλα τ’ αγαθά, να πιράσ’ καλά.
Ου β’νήσιους θέλ’ να στύψ’ του μυαλό τ’, να καταφέρ’ να τα φέρ’ βόλτα κι αυτός απ’ κάθιτι στα τρόχαλα κι στα καταράχια, θέλ’ να βάλ’, εμ’ του μυαλό τ’, έμ’ τα χέρια τ’ κι τα πουδάρια τ’, να καταφέρ’ να ζήσ’ κι να προυκόψ’.
Σκληρή η πέτρα, σκληρός κι αυτός απ’ κουνουστάει μι αυτήν, μπισαλής μι του φίλου, στιμάρ’ του λόγου κι μιτράει τουν άλλουν μι του μάτ’, δεν ξέρ’ πουλλά μασλάτια, αλλά λίγα κι μετρημένα.

Άπλουσιν η Κόζιαν’ κατά τα ισιάδια, ήρθαν κι άλλις οικουγένειϊς απ’ τα γύρου χουριά, όλ’ χριστιανοί κι άλλ’ απού μακρύτιρα, πέρασαν τα χρόνια, αλλά οι Σκαρκιώτ’ δεν ξέφυγαν κι πουλύ απ’ αυτά πού ’ξιραν. Τα κασ’μέρια κι τα κάχα – μπάχα, πουλιτεύουντι ως τα σήμιρα, κρατιούντι οι ρίζις καλά κι αυτοί που ζουν στ’ Σκ’ρκα τα καταλαβαίν’ καλύτιρα απ’ τουν καθένα.

1. Κοφτερά και απότομα ψηλά βράχια.
2. Μικροί θάμνοι με κίτρινα άνθη και φουσκωτούς καρπούς.
3. Το φασκόμηλο.
4. Άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια. Γενικά τα υποζύγια.
5. Λόγια, κουβέντες.